Twee vrouwen, een ziekte, twee verschillende motieven

JEROEN BOSCH ZIEKENHUIS 30 mei 2025. De eerste patiënt op het spreekuur is er meteen één is die ik niet ken. Ik bereid haar komst goed voor.

Ze heeft naast haar kanker te kampen met een andere, hele nare chronische ziekte. Eén die behoorlijk invloed heeft op haar dagelijks functioneren en waardoor ze regelmatig ten val komt. De kanker waarvoor ze bij ons komt is al jaren rustig. Elke maand krijgt ze een gift immuuntherapie om de ziekte ook zolang mogelijk de kop in te drukken. Inmiddels lukt dat al ruim 4 jaar. Bij binnenkomst slaakt ze en diepe zucht. Het ochtend ritueel van opstaan, wassen, aankleden, ontbijten kosten haar veel energie. Laat staan om 9 uur aanwezig moet zijn voor de afspraak. Haar dag zit er qua energie al op, terwijl voor de meeste mensen de dag net begonnen is.

‘Ik wil graag staken met de behandeling’. Ze hoopt met het staken van de maandelijkse kankerbehandeling haar intense vermoeidheidsklachten wat zullen verbeteren en hierdoor de kans op vallen af zal nemen. Ik verwacht dat beide klachten veel meer voor rekening van haar andere chronische ziekte komen. Toch spreken we uitgebreid over haar wens om de behandeling te staken en over de mogelijke voor- en nadelen. ‘Wat vindt de dokter ervan denk je?’ Ik vertel haar dat ze van ons geen goedkeuring nodig heeft. Opgelucht verlaat ze de kamer.

Later die week zie ik een andere patiënt, dezelfde ziekte, dezelfde behandeling. Ik ken haar al jaren.

Ook zij heeft al geruime tijd behandeling. ‘Wat zou je er van zeggen als ik staak met de behandeling?’

Hoewel ik haar vraag naar de redenen, weet het antwoord al. Meerdere keren heeft ze in de voorbijgaande maanden genoemd dat ze het lastig vindt om een beroep te doen op de gezondheidszorg gezien de drukte maar ook vanwege de kosten van de behandeling. De argumenten die ze aandraagt zijn weloverwogen. Ook met haar bespreek ik de voor- en nadelen. Ze is vastbesloten, de behandeling stopt hier.

Twee vrouwen met een zelfde ziekte, een zelfde behandeling en een zelfde wens. Toch hebben zij hele andere motieven. Zij wegen af wat er voor hen toe doet in het alledaagse leven en doen dat ieder op hun eigen manier. Wat ik vind of wat de richtlijn voorschrijft doet er in dit soort situaties niet toe. De vrouwen laten hun hart spreken. Mijn taak is om tot een goed gesprek te komen en hen te voorzien van eerlijke informatie. Welke keuze ze dan ook maken, ik zal hen altijd daarin volgen.