“Wat een gemis. De enige leraar waar ik als kind tegen op keek, letterlijk en figuurlijk”, schreef een oud-leerlinge over Frans Ronnes. Zo is het. Hij dwong natuurlijk gezag af niet door wat hij deed maar door hoe hij was. Hij beheerste niet alleen het vak van burgemeester uitstekend maar bovenal was hij steun en toeverlaat voor heel veel Haarense mensen, ook als het moed vergde leed met anderen te delen. Hij was eerlijk, soms recht voor zijn raap en ongeduldig, maar stond voor zijn zaak en dwong wederzijds respect af. Discussies, hoe fel ook, ontspoorden nooit, en de persoonlijke verhoudingen bleven goed. Hij verstond immers de kunst van leiding geven. Progressief’96 vindt het een voorrecht hem gekend te hebben. Wij zullen hem niet vergeten.
Zijn vrouw Anny, niet zo maar een burgemeestersvrouw maar iemand die naast hem stond en in alle bescheidenheid veel voor mensen heeft betekend, zijn kinderen en kleinkinderen wensen we alle kracht toe bij dit verlies.
Progressief’96

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *