Ingezonden bericht

Lieve Mensen,

HELVOIRT – 1 MEI 2020. Allereerst wil ik jullie bedanken voor de hartverwarmende reacties op mijn behaalde resultaten in de Para Western Sport.

Maar wat me ook verbaasd zijn de andere reacties zoals: wat heeft zij dan, hoezo para sport, dat wist ik niet eens, is dat door haar gewicht enz.

Hiermee word voor mij maar weer eens pijnlijk duidelijk hoe slecht we elkaar echt kennen en hoe makkelijk t is om in te vullen aan de hand van de buitenkant.

Want als jullie mij echt zouden kennen dan zouden jullie weten dat ik gediagnosticeerd Complex PTSS en Autisme heb.

Dat mijn leven tot mijn 16e redelijk “normaal” verliep, maar dat toen er van me verwacht werd steeds meer als volwassene deel te nemen en mijn steentje bij te dragen aan de maatschappij dat toch niet zo makkelijk bleek te zijn en ik op alle fronten vastliep.

Ik ontwikkelde alle mogelijke eetstoornissen die er zijn en sloot me af voor de grote boze buitenwereld waarin ik me niet begrepen, gehoord en gezien voelde.

Toen werd ons pap ziek en kwam binnen 3 maanden te overlijden aan die verschrikkelijke ziekte kanker.

Ik was boos en teleurgesteld op en in alles en iedereen en toen bereikte ik de bodem en was ik t vechten om “normaal” te willen zijn moe, ik kon niet meer.

Ik werd opgenomen en tijdens mijn opname werd voor mij steeds meer duidelijk waarom ik was zoals ik was en toen kwam het lange en moeilijke proces om dat te accepteren.

Dat ik ondanks al mijn diploma’s nooit deel zou kunnen nemen aan de arbeidsmarkt.

Dat ‘t leven ‘n behoorlijke uitdaging zou gaan worden en dat ik ‘t niet eens per dag maar per uur zou moeten gaan bekijken wat wel en niet mogelijk voor me is.

En dat dit vooral iets was, wat alleen ik zelf aan kon gaan, hier was geen pilletje voor geen kant en klare therapie.

Toen de dingen langzaamaan zijn plek begonnen te krijgen en ik weer n beetje licht kon zien en vooral verdragen, heb ik mezelf bij elkaar geraapt, mijn verantwoordelijkheid ten opzichte van mezelf genomen en ben ik er keihard mee aan de slag gegaan.

In de jaren tot nu toe zijn er tijdens dat proces veel mensen gekomen en gegaan en zijn er maar weinig blijven hangen.

Want psychisch ziek zijn is helaas toch moeilijk om mee om te gaan en dan vooral t stukje dat mensen moeten accepteren dat ze t niet op kunnen lossen voor je en vaak machteloos aan de zijlijn toe staan te kijken.

Dat al die goedbedoelde adviezen ‘t er vaak niet beter op maken.

Dat luisteren en er “gewoon” mogen zijn datgene is wat zo hard nodig is en vaak ook al genoeg is om weer verder te kunnen.

De ruimte krijgen om de chaos in mijn hoofd te ventileren, zonder oordeel of mening van de ander.

Maar in de huidige maatschappij die vooral gericht is op probleemoplossend denken, prestatiegericht werken en ieder voor zich, is dat blijkbaar toch heel moeilijk.

Gelukkig heb ik mijn dieren die er altijd “gewoon” voor me zijn, die altijd hun eigen “ik” zijn en ’t leven voor mij daardoor ’n stuk overzichtelijker maken.

En om dan met Spirit, deze prestaties te behalen is echt geweldig, we doen dit echt als team.

Maar dit zou allemaal niet mogelijk zijn geweest zonder mijn beste vriend, maatje, soulmate en bovenal mijn man Frank Vos.

10 mei zijn we 24 jaar samen waarvan 16 jaar getrouwd en ik denk dat ik wel kan zeggen dat wij samen alle mogelijke stormen doorstaan hebben en er telkens weer sterker uitgekomen zijn.

Altijd was Frank er voor mij en ondanks al mijn problemen ik ook voor hem en dat maakt t verschil dat je gelijk aan elkaar blijft.

En last but not least mijn beste vriendin die er altijd voor me is Sonja Treffers, zonder jou was ik niet waar ik nu ben.

Ik hoop dat door me nu zo kwetsbaar op te stellen ik andere mensen in kan laten zien dat er altijd weer lichtpuntjes komen om je aan vast te houden.

Dat mensen elkaar niet zomaar moeten ver of beoordelen, dat dit verschrikkelijk kwetsend kan zijn.

En misschien is t in deze bizarre tijd, die iedereen op wat voor manier dan ook raakt, wel goed om zoals destijds in t

Tv Programma Over De Streep te zeggen: ALS JE ME ECHT ZOU KENNEN, DAN ZOU JE WETEN DAT…

Liefs Franca Vos

Team Spirit Never Give Up