Op de startlijst van de dertigste Bossche Honderd, een wandeltocht over 100 km, prijken Pedro de Graaf (60) uit Helvoirt en zijn wandelmaatje Albert Dietvorst (55) uit Tilburg. Het startschot klonk voorbije weekeinde op vrijdagavond 22.00 uur en zij kwamen rond de klok van 18.00 in Den Bosch over de finishlijn. Toen had het tweetal 110 km gewandeld. Onderweg kozen zij zelf om 10 km extra te lopen. Het weer werkte dit jaar mee. Desondanks kwam tegen het ochtend gloren de gedachte op van : Waar ben ik aan begonnen. Pedro de Graaf mag zijn zevende diploma van deze uitputtings- wandeltocht in de kast opbergen. Albert Dietvorst heeft er nu zes op zijn naam staan. De dertigste wandeltocht over zandwegen, karresporen, wildpaden of zandvlaktes leverde een gratis Bossche bol van de bekende Jan de Groot uit Den Bosch op. Pijnlijke benen, verkrampte rugspieren en protesterende heupgewrichten waren de andere “ereprijzen” horende bij een tot de verbeelding sprekende wandeltocht waar slechts honderd lange afstand wandelaars aan mogen deelnemen. Afzien en pijn lijden hoort daarbij.

Dit jaar liep het tweetal drie keer verkeerd. “Het heeft ons zeker een half uur wandelen extra gekost”, zo legt Pedro de Graaf uit. Hij gaat verder: “Je moet de hele nacht heel bedachtzaam zijn. Voeten voldoende optillen omdat je niet over verharde wegen of paden loopt. Overal kunnen boomwortels of takken liggen. Soms zijn het wildpaden waar je steeds takken of kreupelhout tegenkomt. En dan nog de route volgen die met linten in bomen en struiken wordt aangegeven. Dat geconcentreerd lopen is heel vermoeiend. Tegen de morgen dat het daglicht tevoorschijn komt is heel verraderlijk om te gaan rusten. Je bent al een tiental uren onderweg. Dan staat de man met de spreekwoordelijke hamer achter elke boom. De gedachte waar ben ik toch aan begonnen krijgt de overhand. Ik ben altijd blij een hulppost van de organisatie te treffen. Wat koffie en bouillon doet wonderen. Niet te lang pauzeren om de stijfheid van de spieren te voorkomen en maar weer gauw aan de wandel gaan. Dan gaat het wel weer. Ik geef toe dit jaar echt wel op mijn tandvlees te hebben gezeten.

Albert Dietvorst zag zelfs nog kans een dame lange tijd moed in te spreken om toch zeker maar niet op te geven. Hij kwam een half uur na mij binnen maar wel met die dame in zijn kielzog. Zij wist amper hoe laat het was. Het drong bij haar niet door dat ze de finish haalde. Dit jaar liep de route vanuit Den Bosch naar Den Dungen richting Sint Michielsgestel. Verder naar Berlicum, Empel, Hedel, Bruchem, Nederhemert tot aan Heusden. Daarna richting Drunen, dwars door de Loonse- en Drunense Duinen naar Cromvoirt. Langs de IJzeren Man naar Kamp Vught richting het Jeroen Bosch ziekenhuis met de finish op de Kooikersweg in de Kruiskamp. En dat over niet altijd even vriendelijke paden of weggetjes.

Van onze correspondent.