Al vijf jaar vergeet Dini steeds meer van haar leven, maar de dans raakt ze niet kwijt. Dat nooit.

Tekst: Merel van Beers (Brabants Dagblad) Foto’s: Marc Bolsius (Brabants Dagblad)

En plié! , relevé en houd vast….één, twee, drie klinkt het woensdagavond in de Bossche dansschool. Geconcentreerd proberen twaalf dames de aanwijzingen van balletlerares Liesbeth Hagenaar te volgen. Tussen hen de 70-jarige Dini van den Eertwegh. Elke week komt ze – tegenwoordig met de taxi – vanuit Helvoirt naar de dansschool voor haar passie. „De grootste passie van m’n leven. ”Want ballet is echt alles voor haar. En terwijl ze steeds minder grip op haar leven krijgt door Alzheimer, blijkt ballet een sterke houvast. „Als ik de muziek hoor, weet ik ineens weer wat ik moet doen. Ik móet dansen.”

Ruim vijf jaar geleden besefte Dini voor het eerst dat er iets mis was. „Ze kwam naar me toe. ‘Hans, ik ben bang dat er iets mis met m’n geheugen is’”, vertelt haar man. De vermoedens van Dini bleken helaas waarheid. Een progressieve vorm van Alzheimer werd er uiteindelijk geconstateerd.

Het contrast kan bijna niet groter zijn. Want terwijl Dini worstelt met het herinneren van zeventig jaar, is het lichaam nog zo sterk als iemand van dertig. „Ze is de oudste leerlingen die ik ken, maar ze zit nog in de vergevorderde klas”, vertelt haar lerares Liesbeth. „Ze is echt goed. Nog steeds.” Want dat Dini kon dansen bleek al op jonge leeftijd. „Ik weet nog dat ik als klein meisje met mijn kleuterjuf meedanste op de muziek. Zo mooi, zo sierlijk. Ik was meteen verkocht aan ballet.” En Dini mocht op les van haar ouders. „Ik ging trouw elke week. Ik vond het heerlijk.” En ze had talent. „Ze werd gevraagd om auditie te gaan doen bij de balletacademie in Londen, maar dat zag haar vader niet zo zitten”, vertelt Hans. „Hij vond het wereldje niets.” „Maar het was vooral een financieel dingetje hoor”, weet Dini nog. Ze accepteerde het, al heeft ze er nog altijd spijt van. Toch bleef ballet in haar leven. Als hobby dan, maar wel zo vaak ze kon. „Toen ik eenmaal veertig werd, vertelde ik tegen Liesbeth dat ik ging stoppen. Ik voelde me er toch een beetje te oud voor worden. Maar ze wilde er niets van hebben. ‘Jij blijft gewoon balletten’, zei ze streng tegen me. ‘Al moet ik je zelf komen halen.’” De reactie van haar balletlerares maakte indruk. In één avond, vertelt Dini het verhaal zeker vier keer. Ze bleef dansen.

Maar dat ze dertig jaar later nog op haar spitzen aan de bar staat, had ze zelf ook niet verwacht. En daar zou ze zo nog járen aan kunnen plakken, maar de Alzheimer ligt op de loer. „Vroeger keken ze nog naar mij, nu sta ik liever wat achter de rest. Stiekem een beetje afkijken.” Want ook al gaat het dansen vanzelf, de combinaties onthouden wordt voor Dini moeilijker. „Ik weet ook wel dat ik nu de grijze muis ben, maar zolang ik de rest niet vertraag blijf ik. Het geeft me zo’n heerlijk gevoel.” Het is precies de reden dat Hans zijn vrouw blijft stimuleren naar de les te gaan. „Ook al weet ze het daarna soms niet meer”, vertelt hij. „Als ze terugkomt zie ik dat ze een fijne avond heeft gehad. En dat betekent alles.” Haar lerares bevestigt dat: „Je ziet haar genieten. En haar geheugen laat haar dan misschien in de steek, het lichaam onthoudt de dans.” Dat komt niet alleen terug tijdens de balletlessen in Den Bosch.

Thuis worden ook de nodige pirouettetjes gedraaid. „Wel steeds minder hoor”, lacht Hans. Maar als Classic FM door de woonkamer klinkt, draait Dini nog een keer extra rond.

Met dank aan het Brabants Dagblad